Ο μονόλογος ενός παράξενου ανθρώπου που εξελίχτηκε σε μια μονομερή συζήτηση, αυτό το κείμενο ακολουθεί. Τον είχα βαφτίσει τρελό προφήτη.

Ας αναπαυτεί.

«Άνθρωπε, μήπως ο δρόμος για την ζούγκλα είναι αυτός που περπατάς τώρα, τούτη τη στιγμή που κρατάς ένα παγωτό χωνάκι Δεκέμβρη μήνα χωρίς να το αγγίζεις;

Και πως γίνεται να κρατάω κάτι χωρίς να το αγγίζω σε ακούω και σε βλέπω να με ρωτάς εναγωνίως.

Μα εννοώ άνθρωπε να το γλείφεις, απλά το καταπίνεις αμάσητο. Δεν το επεξεργάζεσαι άνθρωπε κι απλά το υιοθετείς όπως έχεις μάθει να κάνεις καιρό τώρα.

Όπως και οι χοίροι άνθρωπε, έτσι κι εσύ. Όχι αυτοί οι χήροι που θάβουν τις γυναίκες τους, οι άλλοι οι τετράποδοι. Αυτοί που αν θυμάσαι άνθρωπε έφτιαξαν σπίτια από άχυρα και πέτρες.

Αυτοί που τώρα αφού τα ασφαλίσουν περιμένουν να έρθει κάποιος που θα βαφτίσουν κακό λύκο να του φορτώσουν ζημιά για να τσεπώσουν αποζημίωση.

Είσαι χοίρος, άνθρωπε;

Είσαι γουρούνι;

Πες μου άνθρωπε, φώτισε το πρόσωπο μου ως άλλος Διογένης που έψαχνε κι εκείνος για κάποιον άλλον άνθρωπο, όχι για εσένα. Δείξε μου τον δρόμο για τη ζούγκλα. Πάμε μαζί, σε προσκαλώ.

Έλα να ζήσουμε εκεί σαν άνθρωποι.

Στη ζούγκλα.

Μην στρουθοκαμιλίσεις άνθρωπε. Απλά ξέχνα ρεύματα, λογαριασμούς, εφορίες, βενζίνες, τράπεζες, χρήματα, κακομοιριά.

Έλα να ζήσουμε σαν άνθρωποι, άνθρωπε. Έλα να γίνουμε ζώα και να ζήσουμε μια ανθρώπινη φυσιολογική ζωή στη ζούγκλα. Άκουσε με και δε θα χάσεις. Αν γνωρίζεις λοιπόν τον δρόμο δείξ’ τον μου.

Βέβαια κοιτάζω και γύρω μου και γύρω σου άνθρωπε τόσο καιρό και βλέπω ελέφαντες με φορεμένες γραβάτες και πιθήκια που έχουν στα χέρια σημαίες.

Βλέπω τα τίποτα να το παίζουν κάτι και βλέπω πως τα κάτι πλέον έχουν εξαφανιστεί.

Γύρω-γύρω θόρυβος κι εσύ άνθρωπε να ουρλιάζεις μα τα θηρία δεν σε ακούν, δεν σου δίνουν καν σημασία.

Γιατί όλα γύρω σου άνθρωπε θηρία είναι.

Οπότε είχα δίκιο. Πάντα είχα δίκιο, υπάρχει δρόμος για τη ζούγκλα. Τώρα δώσε μου συγχαρητήρια άνθρωπε γιατί τα κατάφερα.

Βρίσκομαι στη ζούγκλα.

 

Μοιραστείτε το: