Τα όνειρα μου είναι κάπως διαφορετικά, σε σχέση με τα όνειρα της πλειοψηφίας των συνανθρώπων μας. Τα όνειρα μου είναι όνειρα θερινής νυκτός, χωρίς ουσία και ουτοπικά. Έχω ακούσει παρομοίωση τέτοιου είδους, κάποιος να παρομοιάσει το όνειρο με την ουτοπία.

Χωρίς κανένα σχόλιο. Απλά ακούς, κουνάς το κεφάλι, γελάς και μετά πας σπίτι και κλαις με αυτό που άκουσες.

Τα όνειρα μου αφορούν το αύριο μας, δεν σταματούν στο αύριο μου.

Στο Δικό μου, στη Ζωή μου, στο παιδί μου, στους γονείς μου, στους δικούς μου, στους φίλους και στους εχθρούς μου. Δε σταματάνε στη σιχαμένη μας νοοτροπία την οποία από παιδιά διδασκόμαστε, σαν το Ευαγγέλιο, τη ρουφιανιά και τον Ύμνο.

«Εσύ να ‘σαι καλά παιδί μου, να βγάλεις το σχολειό, να πιάσεις μια καλή δουλειά.

Αχ και στο Δημόσιο να έμπαινες τι καλά που θα ‘ταν, να βρεις κι ένα κορίτσι να κάνεις τα παιδάκια σου.

Να χαρούν κι οι δικοί σου. Έτσι είναι η ζωή, έτσι είναι» παίζει η κασέτα του θεατρικού εδώ και αιώνες στον τόπο τούτο.

Ανατρίχιασα μέχρι την μαύρη μου ψυχή τώρα που την  έπαιξα σε επανάληψη την καταραμένη.

Όχι, τέτοια όνειρα είναι εφιάλτες, δεν ξέρεις να περιγράφεις σύντροφε. Ή έχεις βαφτίσει τον εφιάλτη όνειρο επειδή έτσι σου έμαθαν και σε βολεύει να συνεχίζεις να το πιστεύεις.

Σύντροφε.

Τα όνειρα μας ποτέ δε συμφωνούσαν, τα όνειρα μας πάντα ήταν διαφορετικά μεγάλε. Αυτή είναι η αλήθεια αγαπημένε φίλε μου κι Άγιε αδερφέ μου. Ποτέ δεν ενδιαφέρθηκα να μάθω για τα όνειρα σου, τα θεωρούσα ρηχά, χωρίς κανένα απολύτως όραμα.

Ανούσια όνειρα, όνειρα για τα οποία δεν αξίζει καν να θυσιάσεις το μόνο που μπορείς να θυσιάσεις, τη ζωή σου.

Τι σκατά όνειρα έχεις, τι όνειρα είναι τούτα για τα οποία δεν αξίζει να πεθάνεις;

Τα όνειρα μου έχουν κόσμο, πολύ κόσμο μέσα. Στα όνειρα μου άνθρωποι ή λαοί ολάκεροι περπατάνε σε τεράστιες πλατείες πιασμένοι χέρι – χέρι.

Άλλοι με μαντήλια στο κεφάλι, άλλοι με κιπάδες κι άλλοι με φενάκες αγκαλιάζονται και χτυπιούνται. Γυναίκες με πολύχρωμες φορεσιές και χάντρες στο λαιμό πιάνονται στο χορό με τις γιαγιάδες του χωριού μου μέχρι να λιποθυμήσουν από την κούραση ή το κρασί.

Άλλοι Λόγιοι και Σοφοί ξεχωρίζουν από το πλήθος καθώς διαπληκτίζονται μεταξύ τους για το τάδε ή το τούτο. Λευκοί, καφέ και μαύροι φωνάζουν και χειρονομούν ζωηρά αλλά στο τέλος αγκαλιάζονται και γελώντας πάνε μέχρι το κοντινότερο μπαρ να πιούνε μέχρι να μη θυμούνται το λόγο που μαλώνανε.

Στα όνειρα μου ο Gandhi παίζει σκάκι με τον Πλάτωνα ενώ ο Μαρξ περιμένει να δει ποιος θα χάσει, αδημονώντας να τον κοροϊδέψει με όλη του την καρδιά.

Στα όνειρα μου πιτσιρίκια που δε γνώρισαν παιδική ηλικία βρίσκονται στη γύρα όλη μέρα, προστατευμένα από βόμβες κι από καριόληδες ανθρώπους.

Τρέχουν όλα μαζί, μαζί τους κι εγώ και πάλι στα δέκα μου χρόνια. Όλα φοράν καινούργια ρούχα, δεν κρυώνει κανένα τους, όλα μαζί σταματάνε κάπου να κάνουν την προσευχή τους. Τα μισά κάνουν το σταυρό τους και τα υπόλοιπα γονατίζουν επάνω σε κάτι χαλιά, μουρμουρίζοντας κάτι που δεν καταλαβαίνω.

Δεν τα διακόπτω, απλά τα χαζεύω.

Αυτά που δεν προσεύχονται καθόλου τα αγαπάω περισσότερο από όλα, αλλά μην τους το πεις. Δεν πρέπει.

Στα όνειρα μου οι μπάτσοι ανοίγουν σπίτια ενώ οι ιδιοκτήτες κοιμούνται.  Στα όνειρα μου γίνονται τσακωτοί από ήρωες με μπέρτες και τρώνε το ξύλο της ζωής τους. Οδηγούνται στο δικαστήριο κι εκεί από μια τσέπη του αρχηγού της σέχτας τους πέφτουν φάκελοι με ονόματα και αλεύρι για όλες τις χρήσεις.

Τα όνειρα μου τιμωρούν τέτοιους μπάτσους, τους οδηγούν σε καταναγκαστικά έργα για όλη τη ζωή τους, χωρίς καμιά ελπίδα για μειωμένη ποινή.

Στα όνειρα μου νταήδες που ξεσπάν σε παιδιά λιθοβολούνται, μακελεύονται, απαγχονίζονται και διαμελίζονται από τον όχλο. Χωρίς καμιά δίκη, χωρίς ποινή φυλάκισης. Η τιμωρία τους μεταδίδεται απευθείας από όλα τα κανάλια του κόσμου, θες δε θες να τη δεις, έχεις ή δεν έχεις ανοιχτή την τηλεόραση σου.

Στα όνειρα μου όποιος σηκώνει το χέρι και το μάτι του σε παιδί, χάνει και το χέρι και το μάτι. Και κάτι περισσότερο.

Στα όνειρα μου οι άνδρες σέβονται και αγαπούν τις γυναίκες. Τα όνειρα μου δεν επιτρέπουν σε κανέναν άντρα να σηκώσει χέρι και φωνή σε γυναίκα.

Γυναίκες και άντρες είναι ακριβώς το ίδιο, πονάνε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, αγαπάνε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, θυμούνται  ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, γελάνε και φωνάζουν  ακριβώς με τον ίδιο τρόπο.

Στα όνειρα μου ένας που θα τολμήσει να σηκώσει τη φωνή του σε γυναίκα, θα  βρεθεί να κάνει παρέα στους μπάτσους από πιο πάνω.

Τα όνειρα μου περιγράφουν μια χώρα που έχει κατοίκους περήφανους. Στα όνειρα μου οι κάτοικοι της χώρας μου είναι χαρούμενοι, δραστήριοι, με χαμόγελο κι ένα κεφάλι που φτάνει το Θεό.

Ποτέ δεν λένε «ποτέ» και «αρκετά» για τίποτα κι όταν κάτι δεν τους αρέσει, το αλλάζουν. Δε χρειάζεται να αλλάξουν οι ίδιοι, είναι ήδη αλλαγμένοι.

Στα όνειρα μου δεν ντρέπομαι για αυτούς και για εμένα και φωνάζω με υπερηφάνεια ότι είναι τιμή και το έχω καμάρι να ανήκω κι εγώ σε αυτή την τιμημένη φάρα. Στα όνειρα μου οι συμπολίτες μου δεν παίρνουν χαρά από τη συμφορά του απέναντι, δεν παρακαλάνε να βυθιστεί το καΐκι του γείτονα για να έχουν εκείνοι μεγαλύτερη ψαριά.

Τα όνειρα μου δεν έχουν θέση για τους πραγματικούς μου γειτόνους, στα όνειρα μου τους φτιάχνω όπως τους φαντάζομαι εγώ. Στα όνειρα μου όποτε έρχεται ένα παιδί από χώρα αφιλόξενη και δεν έχει δίπλα του γονιό, οι άνθρωποι κάνουν ουρές για να το πάρουν σπίτι τους, να το έχουν υπό τη φροντίδα και την προστασία τους.

Οι άνθρωποι στα όνειρα μου δεν φοβούνται τα παιδιά.

Στα όνειρα μου δεν περιμένουμε μια ημερομηνία για να νιώσουμε καλά με το Παλιό ξεχνώντας το Σήμερα κι ελπίζοντας στο Αύριο. Στα όνειρα μου έχουμε ωριμάσει, έχω ωριμάσει για να βρω το κουράγιο να πω σε όποιον με ακούει ότι:

«Κύριοι, αποτύχαμε. Πάμε για επανεκκίνηση» κι είμαι έτοιμος για μια βουτιά στο κενό η οποία θα με ξυπνήσει σε έναν κόσμο καλύτερο από αυτό του ονείρου και του πραγματικού.

Σε έναν κόσμο που θα υπάρχουν όλα τα παραπάνω που στα όνειρα μου τα ζω άφοβα.

Όμως λίγο πριν το τελευταίο βήμα για το κενό, θυμάμαι. Θυμάμαι ότι στα όνειρα μου όταν πέφτω ξυπνάω στον πραγματικό κόσμο.

Κι εδώ έρχεται το άλλο ερώτημα που με ταλαιπωρεί, όταν πέσω στον πραγματικό κόσμο, θα ξυπνήσω σε όνειρο;

Θα συνεχιστούν τα περίεργα όνειρα μου όταν πέσω;

~~

Στα όνειρα μου περπατάω ανάμεσα σε τάφους, τάφους με πολιτικούς και δημοσιογράφους

Μοιραστείτε το: