«Ήρθε λοιπόν η ώρα μου αγαπητοί μου συμπολίτες, ήρθε η στιγμή να συμβεί αυτό που όλοι με τόση ανυπομονησία και καρτερία περιμένατε.
Μετά από τόσες ώρες και ημέρες που περάσαμε εδώ μέσα, αφού έγινε πλέον κομμάτι μου αυτό το ξύλινο κλουβί, πιστεύω πως θα πάω σπίτι και θα το ψάχνω.
Δεν θα μπορώ να μείνω όρθιος μόνο βασισμένος στα δυο μου πόδια.
Μα δεν θα πάω σπίτι μου, τι λέω.