Περνάει η ημέρα και με το που πατάω το πόδι σπίτι αναρωτιέμαι πραγματικά πως την ξόδεψα. Με ποιόν τόπο ξόδεψα τις ώρες της και που έδωσα το χρόνο της. Απαντάω αμέσως στην ερώτηση μου φωναχτά, δουλειά και διαδρομή προς αυτήν. Διαδρομή προς το σπίτι μετά το τέλος της. Ίσως καμιά βόλτα σε ψιλικά και τσιγάρα…
Μίλα μου για ζωή. Μίλα μου για τη ζωή σου ή τη ζωή των δικών σου. Μίλα μου ακόμη και για τη ζωή μου, ίσως να μην την έχω γνωρίσει όπως εσύ τη βλέπεις. Μίλα μου για τη ζωή μας, μίλα μου για τη ζωή που έχουμε την τύχη να βιώνουμε κι όμως, με μηδαμινή…
Κάθεται πλέον κάθε μεσημέρι κάτω από το δέντρο και αφού βγάλει το πουκάμισο του ξεκινά να παίζει. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που του μάθανε πολλά, πολλά χρόνια πριν. Με τον ίδιο τρόπο που ποτέ δε θα ξεχνούσε. Και χαιρόταν γι αυτό. Και τριγύρω πλέον κανένας που το απαγορεύσει, είναι μόνος του. Σχεδόν. Και ποιος…