Γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια.
Και γκρίνια.
Από την ώρα. το λεπτό, την στιγμή που τέλειωσε και η τελευταία γιορτή του δεκαπενθήμερου, του Αϊ-Γιαννιού, επανερχόμαστε στην πρωτογονική μας φάση.
Πάνε οι μέρες οι Άγιες, πάνε και οι αργίες. Πάει το ραχάτι, πάει η υπερκατανάλωση σε αλκοόλ και φαγητό, πάει η δικαιολογία του ξενυχτιού.
Και επανέρχεται και πάλι το εθνικό σπορ του νεοέλληνα.
Η γκρίνια.