Κληρονόμησα από τους γονείς μου ένα δυάρι στο κέντρο. Ψηλό, ευάερο και ευήλιο. Με όλες τις ανέσεις και τα κονφόρια, όπως έλεγαν ξανά και ξανά στις οικογενειακές συγκεντρώσεις.
Σε κάθε υποψήφια νύφη, σε κάθε υποψήφιο πεθερό, σε κάθε υποψήφιο νέο εργοδότη. Στον οποιοδήποτε ήθελε να φορτωθεί το μέλλον μου.
«Καλός άνθρωπος ο γιος μας, έχει και δικό του σπίτι. Το αυτοκίνητο δικό του, το ξεχρέωσε τον περασμένο μήνα. Είναι πολύ υπεύθυνος και προκομμένος» σαν να τους άκουγα να μουρμουρίζουν με ένα στόμα σε όποιον ήταν διατεθειμένος να ακούσει.
«Άθλιοι» μουρμούριζα όποτε το μάτι μου έπεφτε πάνω στο θεατρικό εκείνο.