Καλοκαίριασε. Ειδησάρα σε λέω. Για όσους χρησιμοποιούν μέσα μαζικής μεταφοράς και ταλαιπωρίας, σήμανε και το ξεκίνημα της ανάβασης τους Γολγοθά. “Ω ρε πούστη”, φωνάζει η φωνή της λογικής και της συνείδησης. Από τέλη του Μάη έως και τον Σεπτέμβριο περίπου διαρκεί η ανάβαση και πολλοί συνάνθρωποι βιώνουν έντονα συναισθηματικές στιγμές μέσα σε: λεωφορεία – τρόλεϊ…
Σου φαίνονται όλες οι μέρες ίδιες. Ξημερώνει, νυχτώνει, ξυπνάς, κοιμάσαι. Κάθε μέρα, όλο το μήνα, για ολόκληρο το χρόνο. Ξανά και ξανά, πάλι και πάλι. Η ίδια, αλλά ακριβώς η ίδια ζωή. Η ρουτίνα. Και τη ρουτίνα σου την έχεις βαφτίσει ζωή μικρέ μου, αυτό είναι. Βάφτισες τη ρουτίνα σου, ζωή. Η ζωή το άκουσε…
Κατεβαίνοντας από το αστικό, ο Νικ σκέφτηκε ότι ναι, θα έπρεπε να είχε σηκωθεί για την έγκυο γυναίκα. Ήταν δεν ήταν εικοσιπέντε με την κοιλιά στο στόμα, λογικά κι αυτή θα πήγαινε σε μια δουλειά που σιχαίνεται, ίσα – ίσα να βγάλει τα πρώτα πάμπερς του μωρού.
Καλοκαίρι στην Θεσσαλονίκη χωρίς αυτοκίνητο σημαίνει τρία πράγματα: ζέστη, λεωφορείο, θάνατος. Το είχα ξεχάσει λόγω της ημέρας η οποία κύλησε καλύτερα από τις υπόλοιπες που δεν κυλούσαν γενικά, οπότε με μια όχι καλή διάθεση αλλά μια υποψία καλοσύνης μέσα στην διάθεση άφησα την στάση πίσω και μπήκα στο ορθογώνιο κλουβί με ρόδες.