Κάθεται πλέον κάθε μεσημέρι κάτω από το δέντρο και αφού βγάλει το πουκάμισο ξεκινά να παίζει. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που του μάθανε πολλά πολλά χρόνια πριν. Τον ίδιο τρόπο που ποτέ δε θα ξεχνούσε. Και χαιρόταν γι αυτό.
Και τριγύρω πλέον κανένας που το απαγορεύσει, είναι μόνος του.
Σχεδόν. Και ποιος νοιάζεται που ο ήλιος ντύνεται καυτός την ώρα αυτή.
Την ημέρα ή μάλλον την νύχτα που ζήτησε από τον πατέρα μια φυσαρμόνικα έφαγε μια σφαλιάρα συνοδευόμενη από ένα γέλιο. Κακό και κοροϊδευτικό γέλιο και το χειρότερο ήταν ότι έβγαινε από το στόμα του πατέρα.