Το δωμάτιο σου είναι γεμάτο, παρότι δεν υπάρχει μέσα του τίποτα πια. Μόνο οι τοίχοι, τα γαμημένα τα τέσσερα τα ντουβάρια που κλεινόσουν τον τελευταίο καιρό. Συνέχεια έλεγες ότι θέλεις να μείνεις για λίγο μόνη σου, να ηρεμήσεις, να «βάλεις τα πράγματα σε μια σειρά» με κλειστά τα μάτια σου. Κι έπειτα βούλιαζες μέσα σε…
Με έκανε να πιστεύω πως αξίζω να αγαπάω και να με αγαπάνε. Με έβγαλε από τον γκρεμό που είχα πιαστεί και κόντευα να πέσω. Ξέρεις, όταν κρατιέσαι από κάπου με τα ακροδάχτυλα, πρώτα μουδιάζει το μυαλό και μετά τα δάχτυλα. Πρώτα σε πιάνει ένας πανικός στην ιδέα του τι θα πάθεις αν πέσεις. Μετά έρχεται…
Εντάξει, ίσως το παράκανα με το αλκοόλ τελευταία. Κάτι το τέλος του καλοκαιριού, κάτι ο Σεπτέμβρης που μας θύμισε πως έχουμε δέκα χρόνια που τελειώσαμε το σχολείο ( άκου εκεί δέκα χρόνια ), κάτι οι τέσσερις μου τοίχοι που όλο και πλησιάζουν ο ένας τον άλλον όποτε βρίσκομαι ανάμεσα τους. Τέσσερις βούλες και μια στην…
Έχω σκεφτεί αρκετές φορές να σπάσω το τηλέφωνο μου, και η σημερινή είναι η εντονότερη. Έχω το παραδοσιακό τηλέφωνο ακόμη, εκείνο με το καλώδιο, εκείνο που είναι μονίμως επάνω σε ένα παλιό ξύλινο έπιπλο στο σαλόνι. Σιχαίνομαι τα φορητά τηλέφωνα, μου θυμίζουν τα κινητά και κατ’ επέκταση την μόνιμη ενασχόληση μας μαζί τους. Είναι βράδυ,…
Σε ένα live ποτέ δεν περιμένω να συμβεί κάτι το μαγικό και να αλλάξει ο κόσμος μετά το τέλος του. Αντιθέτως λόγω συγκεκριμένων ακουσμάτων μετά το κάθε live, πάντα μα πάντα πιστεύω πως ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ και ότι βαδίζουμε προς την καταστροφή, τον αλληλοσπαραγμό και την κατάρρευση μιας κοινωνίας που κάναμε να…