Θ’ αρχίσω με το κλασικό επαναλαμβανόμενο κλισέ: Τί να πρωτογράψεις για αυτήν τη μαγική, κατ’ εμέ, πόλη. Για το απίστευτο κλίμα της; Την υγρασία που φτάνει στα ουράνια κατά τη διάρκεια του χειμώνα και σου τρυπάει μέχρι και την ψυχή; Εάν βέβαια αποφασίσεις να κατέβεις μια βολτίτσα στην παραλία ή σε κανένα από τα χιλιάδες…
Καλοκαίριασε. Ειδησάρα σε λέω. Για όσους χρησιμοποιούν μέσα μαζικής μεταφοράς και ταλαιπωρίας, σήμανε και το ξεκίνημα της ανάβασης τους Γολγοθά. “Ω ρε πούστη”, φωνάζει η φωνή της λογικής και της συνείδησης. Από τέλη του Μάη έως και τον Σεπτέμβριο περίπου διαρκεί η ανάβαση και πολλοί συνάνθρωποι βιώνουν έντονα συναισθηματικές στιγμές μέσα σε: λεωφορεία – τρόλεϊ…
Στον παλιό καλό ελληνικό κινηματογράφο, ένα έντονο κωμικό στοιχείο – χαρακτήρας ήταν ο «βλάχος». Ο κακομοίρης Έλληνας της επαρχίας, ο οποίος επισκεπτόταν την πρωτεύουσα για πρώτη φορά στην ζωή του. Συνηθισμένος από την ζωή στο χωριό του, έπεφτε συνεχώς σε αδιέξοδες καταστάσεις, έκανε συνεχώς γκάφες, γενικά ήταν το comic-relief της εποχής. Η ενδυμασία του ήταν…
Το πιο όμορφο θέαμα είναι μια γυναίκα που χορεύει, είχε γράψει κάποτε ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ. Το πιο όμορφο θέαμα είναι μια πλάκα πενηντάρικα που βγαίνει από το atm, είχε πει κάποτε ο Θανάσης ο εφοριακός. Το πιο όμορφο θέαμα είναι ένα μπατσικό που έχει πάρει φωτιά, είχε φωνάξει σε μια μάζωξη ο Ραμόν. Το…
Καλοκαίρι στην Θεσσαλονίκη χωρίς αυτοκίνητο σημαίνει τρία πράγματα: ζέστη, λεωφορείο, θάνατος. Το είχα ξεχάσει λόγω της ημέρας η οποία κύλησε καλύτερα από τις υπόλοιπες που δεν κυλούσαν γενικά, οπότε με μια όχι καλή διάθεση αλλά μια υποψία καλοσύνης μέσα στην διάθεση άφησα την στάση πίσω και μπήκα στο ορθογώνιο κλουβί με ρόδες.
Εντάξει, ίσως το παράκανα με το αλκοόλ τελευταία. Κάτι το τέλος του καλοκαιριού, κάτι ο Σεπτέμβρης που μας θύμισε πως έχουμε δέκα χρόνια που τελειώσαμε το σχολείο ( άκου εκεί δέκα χρόνια ), κάτι οι τέσσερις μου τοίχοι που όλο και πλησιάζουν ο ένας τον άλλον όποτε βρίσκομαι ανάμεσα τους. Τέσσερις βούλες και μια στην…
Σε ένα κείμενο για την δικιά μου Ελλάδα δεν ξέρω τι πρόλογος χωράει, δεν είναι ένα μυθιστόρημα αυτό που ακολουθεί, δεν είναι ρεπορτάζ, δεν είναι ένα άρθρο πικροχολίασης, δεν είναι ένα απόφθεγμα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είναι αυτό που είναι η Ελλάδα για εμένα και ελπίζω για τουλάχιστον δυο ακόμη άτομα. Λοιπόν, Η δικιά μου…
Μια εβδομάδα ήταν αρκετή για να καταλάβουμε, μάλλον να θυμηθούμε, πως εδώ στην Θεσσαλονίκη το γνωμικό ισχύει: μας αρέσει να αδικούμαστε για να μπορούμε να φωνάζουμε. Αυτό κάναμε, κάθε μέρα για μια ολόκληρη εβδομάδα λόγω της διακοπής υδροδότησης. Και μένω Θεσσαλονίκη, στην δυτική της μεριά, κοντά στον αγωγό που σάπισε και χρειάστηκε αλλαγή. Οπότε μπορώ…