Throwback: Κομμάτια που μυρίζουν καλοκαίρι

Το καλοκαίρι έφτασε, εμείς τα παιδιά του χειμώνα ηττηθήκαμε. Όσο κι αν ελπίζαμε σε ένα μακρύ και σκοτεινό χειμώνα.

Όσο κι αν παρακαλούσαμε δυνάμεις να κρατήσουν μακριά την εποχή που οι αλλεργίες αναπτύσσονται και οι μύγες παρελαύνουν.

Όσο κι αν κρατούσαμε τα χειμωνιάτικα χωρίς να τα συσκευάζουμε ελπίζοντας ότι θα χρειαστεί και πάλι να τα φορέσουμε.

Όμως όχι, ο χειμώνας μας πρόδωσε και το καλοκαίρι ήρθε για τους υπόλοιπους έξι μήνες.

Θα κάνει κατάληψη στη χώρα μας υποχρεώνοντας μας σε πολυέξοδες διαδρομές σε κοντινές παραλίες. Κακό θέαμα το ηλιοβασίλεμα του καλοκαιριού.

Αστειεύομαι προφανώς.

Αλλά ναι, το καλοκαίρι ήρθε και μαζί του ήρθε και η αγαπημένη μου μουσική εποχή. Η καλοκαιρινή σεζόν στην οποία θυμόμαστε κομμάτια από τα παλιά, καλά, εφηβικά μας χρόνια.

Ή κομμάτια με τα οποία δεθήκαμε συναισθηματικά αργότερα.

Και είναι αρκετά, ειδικά για εμάς που όσο πλησιάζει το καλοκαίρι νιώθουμε μια μεγαλύτερη μελαγχολία ανάμεικτη με χαρά χωρίς να ξέρουμε το λόγο.

Αν και ποτέ δε θα το παραδεχτούμε.

Ας ξεχωρίσω λοιπόν πέντε κομμάτια τα οποία έχω συνδυάσει με την αγαπημένη μας εποχή, το καλοκαίρι. Το είδος ίσως διαφέρει από κομμάτι σε κομμάτι.

Οι καλλιτέχνες και η μουσική, επίσης.

Όμως όλα θα έχουν ένα κοινό σημείο. Το καλοκαίρι

~~{}~~

Ποιός θυμάται αυτό το διαμάντι; Το καλοκαίρι κάθε πιτσιρικίου ξεκινούσε με το παραπάνω να παίζει σε διαφημίσεις ανάμεσα από παιδικά προγράμματα.

Και ναι, από την πρώτη μέρα, το ξεκίνημα του καλοκαιριού, έπαιζε το Yakalelo παντού. Κι όμως, οι Nomads είχαν έναν πολύ ωραίο δίσκο τότε.

Από όσα θυμάμαι όταν τον είχα αγοράσει, μου είχε αρέσει η πλειοψηφία των κομματιών τους. Κι όχι μόνο το παραπάνω το οποίο λειτούργησε σαν κράχτης. Γενικά, τότε έβγαινε καλή μουσική παντού, ακόμη κι εκεί που δεν το περίμενες.

Αξέχαστη δεκαετία.

~~{}~~

Ίσως το πιο διάσημο και ευρέως γνωστό καλοκαιρινό κομμάτι στο ελληνικό κοινό. Κάθε, μα κάθε, μα ΚΑΘΕ καλοκαίρι θα το ακούς. Δεν έχει σημασία που βρίσκεσαι, δεν έχει σημασία αν έχεις άδεια ή δουλεύεις, αν είσαι μικρός ή μεγάλος.

Δεν έχει σημασία αν σου αρέσει ή αν το έχεις σιχαθεί μετά από τόσα χρόνια.

Το Sweat είναι εκείνος ο περίεργος συγγενής που έρχεται στα οικογενειακά τραπέζια με μόνο σκοπό του να σου τσιμπήσει με δύναμη το μάγουλο.

Κάθεται, κάνει αστεία και τρώει με την οικογένεια ενώ σε κοιτάζει στα μάτια με το βλέμμα του μυστήριου.

Και όταν όλοι απομακρύνονται με κάποιο μαγικό τρόπο, ορμάει και σου δίνει μια τσιμπιά που σε πονάει μέχρι και η ψυχή σου. Ε, κάπως έτσι παθαίνει και το αυτί μας πλέον όποτε ακούμε το παραπάνω κομμάτι.

~~{}~~

Ο τεράστιος Manu Chao δε γίνεται να λείπει από μια λίστα με καλοκαιρινά τραγούδια.

Ή μάλλον, από μια λίστα που αναφέρεται σε κομμάτια τα οποία παίζουν ή έπαιζαν κάποτε τέτοια ίδια εποχή.

Και εδώ έχουμε ίσως το γνωστότερο του δίσκο, Clandestino. Σίγουρα έχουμε ένα από τα πιο γνωστά του κομμάτια, ένα κομμάτι το οποίο στην Ελλάδα το ακούγαμε για χρόνια.

Πολλά χρόνια.

Κι ακόμη και σήμερα το ακούμε. Ο Manu μας έχει συνηθίσει, σαν χώρα και σαν Έλληνες αφού εδώ και αρκετό καιρό τον φιλοξενούμε.

Ίσως η επικοινωνία που έχουμε με τον καλλιτέχνη να είναι κάτι παραπάνω από μια σχέση κοινού-τραγουδιστή. Ίσως, αυτή τη μια φορά που θα έρθει στη γη κάποιος μεγάλος να τιθασεύσει πλήθη, εμείς τη ζήσαμε ήδη.

Ναι, μιλάω – γράφω για τη φορά που γεννήθηκε ο Manu Chao και μας έδωσε την τέχνη του.

~~{}~~

Ξέρω τί θα σκεφτείς: γιατί οι James πιο ψηλά από το Manu. Να σου πω την αλήθεια, καλοκαίρι χωρίς έρωτα υπάρχει; Όχι, θα απαντήσεις.

Κομμάτι που να περιγράφει καλύτερα στα χρόνια της εφηβείας τον έρωτα καλύτερα, υπήρξε; Όχι, θα απαντήσεις.

Οπότε να, ορίστε και η απάντηση στο ερώτημα σου.

Πραγματικά, πιστεύω ότι οι James έχουν υπάρξει μια μπάντα που μισήθηκε κι αγαπήθηκε το ίδιο. Ο κόσμος τους λατρεύει αλλά και τους μισεί.

Και να σου πω και κάτι; Μπράβο τους. Δεν τους ακούω πλέον με όση λαχτάρα και όρεξη  είχα όταν ήμουν μικρός.

Όμως αισθάνομαι ότι τους οφείλω ένα “ευχαριστώ” για το παραπάνω κομμάτι. Μου χάρισαν μια αξέχαστη εμπειρία ένα καλοκαίρι αρκετά χρόνια πριν. Ένα καλοκαίρι που μύριζε James, πρώτες μπύρες, άσχημα φιλιά και τον πρώτο έρωτα.

~~{}~~

Πρώτον, όποιος δεν έχει δει την “Παραλία” να σταματήσει την ανάγνωση. Ευχαριστώ.

Εδώ έχουμε το απόλυτο τραγούδι, από τον απόλυτο δημιουργό για την απόλυτη εποχή του χρόνου. Ναι, αν δεν είχε παίξει στην Παραλία, ίσως να το είχαμε συνδυάσει με ένα καταθλιπτικό Φθινόπωρο.

Όμως όχι, έπαιξε στην “Παραλία”, οπότε αυτομάτως το έχουμε συνδυάσει με το καλοκαίρι.

Όλο το αριστουργηματικό εγχείρημα του Moby σε χτυπάει στο αίσθημα, όσο πετρόκαρδος κι αν νομίζεις ότι είσαι.

Όλο το Porcelain απευθύνεται σε εσένα. Σε εσένα που βρίσκεσαι μόνος σου σπίτι, χωρίς λεφτά για διακοπές.

Σε εσένα που στάζεις στη δουλειά σου και περιμένεις να σχολάσεις για να νιώσεις και πάλι καλά με τον εαυτό σου.

Σε εσένα που βρίσκεσαι στα Ξένα και ακούς μουσική με τα μάτια σου να κοκκινίζουν.

Σε εσένα που διάβασες χρόνια ολόκληρα και κατέληξες να βγάζεις μια σχολή που σιχαίνεσαι απλά και μόνο για μια επαγγελματική αποκατάσταση.

Σε εσένα που σήμερα σε πέταξαν έξω από το σπίτι σου επειδή δεν είχες να συμπληρώσεις δέκα ευρώ στο σύνολο.

Σε εσένα που νομίζεις ότι με το να σιωπάς πράττεις το καλό ενώ ακούς το άδικο.

Σε εσένα με το μωλωπισμένο πρόσωπο, που φοβάσαι να κοιτάξεις τον οποιοδήποτε στα μάτια.

Σε εσένα, που νομίζεις ότι είσαι κάτι καλύτερο από εμένα.

Όμως δεν είσαι.

~~{}~~

Πάντα θέλω να τελειώνω τέτοιου είδους κείμενα με ένα θετικό λόγο, όμως σήμερα δεν το κατάφερα. Ελπίζω να άρεσαν οι επιλογές μου. Για μια ακόμη φορά, ξέρω ότι άφησα απ’ έξω ένα σωρό ωραία τραγούδια. Κάτι το απολύτως λογικό.

Καλή αρχή καλοκαιριού λοιπόν, με πολύ χαμόγελο κι ακόμη περισσότερη μουσική.

~~{}~~