Όποτε μπαίνει ένας Σεπτέμβρης αισθάνομαι ακριβώς το ίδιο συναίσθημα που αισθανόμουνα όταν το σχολείο απείχε δέκα μέρες από την ζωή μου. Συναισθήματα, μάλλον. Αισθήματα, ερεθίσματα, καταστάσεις.

Όλα αυτά μαζί.

Με κυνηγάν κάτι συναισθήματα που έχουν το ύψος και τα κιλά του Καλ – Ντρόγκο, με πιάνουν και με σακατεύουν στο ξύλο.

Αλλά πριν λιποθυμήσω, τα βλέπω και τα θυμάμαι.

Πανικός, θυμός, λύπη, άγχος, αδημονία για τις διακοπές Χριστουγέννων και Πάσχα, άγχος,  επιθυμία για μια αναίτια για πολλούς κατάθλιψη, άγχος.

Στα σχολικά τα χρόνια, όταν μεγάλωσα για να βγαίνω κι έξω, ανυπομονούσα για Παρασκευή και Σάββατο. Για τις διαβόητες εξόδους των δεκαπεντάρηδων, που νόμιζαν και νομίζουν πως όλος ο κόσμος τους ανήκει.

Και από Κυριακή πάλι στην κατάθλιψη.

Άτιμος ο Σεπτέμβρης. Περίεργος μήνας.

Τον έχουμε συνδυάσει με την αρχή της καταπίεσης της παιδικής μας ηλικίας, το σχολείο.

Κακά τα ψέματα, όλοι μα όλοι οι μαθητές μισούσαν και μισούν τον Σεπτέμβρη. Ακόμη και τα αξιοπερίεργα «κοράκια» κάθε τάξης αισθανόντουσαν ένα μικρό τσίμπημα μέσα τους, ασχέτως αν θα γυρνούσαν στο αγαπημένο τους χόμπι, ένα δεκαεξάωρο διάβασμα την ημέρα.

Ο Σεπτέμβρης επίσης σηματοδοτεί και το τέλος των καλοκαιρινών διακοπών.

Ακόμη και σήμερα, στην μετα-μνημονιακή Ελλάδα ( γιούπι  για – για ), οι καλοκαιρινές διακοπές είναι συνήθεια που έγινε λατρεία και δεν θα κοπεί ποτέ. Τι κι αν ορισμένοι, αντί για τις πολυήμερες διακοπές του κάποτε, ορμάν σε κοντινές παραλίες ένα Σαββατοκύριακο για μια βουτιά; Θα αναθεματίσουν τον Σεπτέμβρη που ξεκινά και τους παίρνει στα μέρη της κολάσεως το όνειρο για μια αιώνια λιακάδα στην μαγευτική Ελλάδα.

Όλοι στις διακοπές θα το πουν αυτό. Μάλλον, ένας θα το πει με στόμφο και σπουδή στην παρέα των ηλιοκαμένων φίλων του οι οποίοι θα τον ακούν σαν να ακούν αναγεννημένο προφήτη.

«Ρε συ, καλή και η Καραϊβική, καλά και τα νησιά στην Ταϋλάνδη, καλά όλα στον κόσμο, αλλά σαν την Ελλάδα δεν έχει πουθενά» και θα αλείψει το σώμα του με το Καροτέν που έχει κλείσει δυο χρόνια στο ντουλάπι του συνοδηγού στο αυτοκίνητο του.

«Έλα μωρέ, δεν παθαίνεις τίποτα» θα πει αν κάποιος από την παρέα σχολιάσει την ημερομηνία του αντηλιακού. «Σιγά, από τον ήλιο κανείς δεν έπαθε κάτι, Έλληνες ρε δεν είμαστε;» και θα γελάσει.

Συνήθως τις τελευταίες μέρες του καλοκαιριού κάνουν τις εμφανίσεις τους αυτοί οι τύποι, οπότε τον Σεπτέμβρη που υποφέρουν ακόμη από εγκαύματα λόγω της βλακείας τους, αναθεματίζουν ποιόν άλλον;

Τον Σεπτέμβρη.

Για ποιον άλλον λόγο αναθεματίζουμε τον Σεπτέμβρη;

Α, για το φεστιβάλ της ΚΝΕ. Αυτό.

Για το τρομοκρατικό χτύπημα στην Αμερική, το 2001 στις 11 Σεπτεμβρίου. Σημαδιακή ημερομηνία, τότε δόθηκε η αφορμή για τις επιχειρήσεις της Αμερικής στο Αφγανιστάν και ξεκίνησε η κατρακύλα της ελληνικής τηλεόρασης με το Big Brother 1. Όλα τα άλλα είναι ιστορία, μάλλον ιστορίες. Η μια βαμμένη με αίμα αναρίθμητων θυμάτων κι η άλλη μπολιασμένη με την ανοησία που εισχώρησε σε όλους μας από τότε κι έπειτα.

Αναθεματισμένε Σεπτέμβρη.

Από την άλλη τώρα, αν δεν υπήρχε ο Σεπτέμβρης τι θα είχαμε να αναθεματίζουμε;

Κάποιον άλλον μήνα, ναι. Αλλά ας το πάρουμε ολίγον φιλοσοφικά.

Εάν δεν υπήρχε ο Σεπτέμβρης να μας θυμίζει όλες τις υποχρεώσεις που αφήνουμε το καλοκαίρι, εάν δεν υπήρχε ο Σεπτέμβρης να μας δώσει δυο χαστούκια στα χρόνια του σχολείου, εάν δεν υπήρχε ο Σεπτέμβρης να μας ρίξει μια σφαλιάρα στο τέλος της άδειας μας, εάν δεν υπήρχε ο Σεπτέμβρης να μας παίρνει από το χέρι κάθε χρόνο και να μας βάζει σε μια πορεία που στο κάτω – κάτω εμείς επιλέξαμε, τι θα κάναμε στην ζωή μας;

Θα βρίσκαμε άλλον μήνα να αναθεματίζουμε για τα δεινά μας και τις αποφάσεις μας, θα βγάζαμε χολή και θα τα ρίχναμε πάνω του όλο το φταίξιμο, θα ήμασταν στα «αρχίδια μας» για όσο καιρό θέλαμε κι όταν ερχόταν η σειρά του μηνός αυτού θα αρχίζαμε να γκρινιάζουμε επειδή έκανε αυτό που είναι η δουλειά του, να έρχεται.

Περίεργος ο Σεπτέμβρης, ακόμη πιο περίεργοι οι άνθρωποι.

Παρά τα όσα μου έχει αφήσει σαν ψυχολογικά στίγματα ο μήνας ο συγκεκριμένος, μου αρέσει. Σηματοδοτεί μια νέα ( και καλά )  αρχή της βαρετής πραγματικότητας μου. Οπότε παρά τα όσα του σούρνω, ανυπομονώ κάθε χρόνο να έρθει και πλέον με στεναχωρεί όταν φεύγει.

Θα ήθελα να υπάρχει κάθε χρόνο ένας Σεπτέμβρης, εάν φύγει τελείως νομίζω θα μου στοιχίσει.

Υ.Γ : Όποιος αφιερώνει, τραγουδάει, ανεβάζει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ( μη χέσω ) το Wake me up when September ends επειδή μπήκε ο μήνας, καταντάει απλά χαριτωμένος. Δεν είναι τραγούδι για τον Σεπτέμβρη, λίγη μελέτη δεν βλάπτει.

Και εις άλλα με υγεία.

Μοιραστείτε το: