Το δριμύ κατηγορώ μας εναντίον του απέναντι, η γκρίνια δηλαδή, είναι ένα εθνικό μας σπορ.

Το έχουμε αγαπήσει κι όσο περνάν τα χρόνια γινόμαστε καλύτεροι κι ίσως το πάμε και για πρωταθλητισμό.

«Γκρινιακοί ολυμπιακοί αγώνες του 2024», ήδη αξίζει προσοχής.

Αν κατέβουμε ποτέ σε τέτοιου είδους πρωτάθλημα θα είναι περίπατος, δεν θα είναι καν ανταγωνισμός.

Θα μας φέρει διάκριση ανάμεσα σε τριτο-τέταρτες σε γκρίνια χώρες, υπερηφάνεια και μια δόση αλήθειας που χρειαζόμαστε επιτέλους για να νιώσουμε καλά.

Λοιπόν,

πέρασαν αρκετές ημέρες που ντυθήκαμε στα λευκά και χαιρόμασταν. Για την ακρίβεια, πέρασαν τόσες ημέρες που μια καινούργια φυσική καταστροφή μας απειλεί, βροχή αυτή τη φορά.

Δεν χαιρόμαστε και τόσο τώρα, με τον χιονιά χαιρόμασταν περισσότερο.

Χαιρόμασταν για τα πρώτα, πόσα, είκοσι λεπτά;

Ναι, παραπάνω για να χαιρόσουν όταν έβλεπες τα πάντα καλυμμένα με χιόνι και να μην λειτουργεί το οτιδήποτε, θα έπρεπε να ήσουν ή δημόσιος υπάλληλος ή άνεργος ή αναίσθητος.

Είναι μαγική η αίσθηση που αλλάζει από το πρώτο στο επόμενο λεπτό, από τον έναν στον άλλον άνθρωπο.

Για παράδειγμα, με το που ξεκίνησε η χιονόπτωση, όσοι βρίσκονταν στα σπίτια τους αμέσως πλησίασαν τα τζάμια για να δουν το θέαμα.

Επιτέλους, Χριστούγεννα, ακόμη και με κάποιες εβδομάδες καθυστέρηση.

Επιτέλους είδαμε άσπρη χειμωνιάτικη ημέρα, γιατί εάν δεν χιονίσει, τί γιορτές να καταλάβει κανείς;

Έπαιρναν τηλέφωνα η μια άκρη της χώρας στην άλλη, ανταλλάζοντας πληροφορίες για την χειμωνιά (η οποία είχε μόλις ξεκινήσει, το χιόνι έπεφτε δέκα λεπτά μόνο).

«Α, σε εμάς το έχει στρώσει κιόλας, θα σου στείλω βίντεο μετά.

Ε ναι, λέμε να βγούμε να φτιάξουμε κανέναν χιονάνθρωπο, να δούμε και εμείς μια άσπρη μέρα» πάντα το τελείωμα αυτό, το λαϊκίστικο για κάποιους.

Κι όλα τα παραπάνω, τα έλεγαν όσοι βρίσκονταν στο σπίτι την ώρα που άρχισε να πέφτει το χιόνι.

Να σκεφτούμε τώρα, το τι έλεγαν και σκέπτονταν εκείνοι, οι οποίοι την ώρα που ήρθε η Υπατία ή ο Τηλέμαχος ή ο Γολιάθ όπως πλέον ονομάζουμε τα χιόνια, εργάζονταν.

Ακριβώς σαν τους συμπολίτες που βρίσκονταν στο σπίτι τους, θα πλησίασαν το τζάμι στο γραφείο ή στο συνεργείο ή στο οπουδήποτε στεγάζεται η εργασία τους και λογικά ψιθύρισαν:

«Θα αφήσουμε τα κόκκαλα μας εδώ, δεν θα κουνιέται το αυτοκίνητο. Δεν πήγα να το ελέγξω, δεν άλλαξα λάστιχα κι οι δρόμοι σιγά μην είναι καθαροί».

Μπίνγκο, σε όλα έπεσαν μέσα.

Καλά, να αφήσουμε τις  προσωπικές μας προτεραιότητες  στην άκρη κι ας πάμε με την μάζα.

Είναι αρκετοί οι λόγοι που θα παραβλέψει ο καθένας μας να αλλάξει λάστιχα ή να κάνει τον τυπικό έλεγχο του αυτοκινήτου του ή να προμηθευτεί τις αλυσίδες του για να έχει το κεφάλι του ήσυχο.

«Έλα μωρά, σιγά. Κάθε πότε χιονίζει στην Ελλάδα μήπως; Τι μπορεί να γίνει αν δεν κουβαλάω αλυσίδες και δεν περάσω και λάστιχα;

Είχαμε τώρα εφορίες και γιορτές, θα περιμένει το αυτοκίνητο». Αμ’ δεν είναι έτσι φίλε και συναγωνιστή μου.

Μπορεί να κινδυνεύσεις από τις καιρικές συνθήκες.

Μπορεί να κάνεις να δεις τους δικούς σου αρκετό καιρό αν το αυτοκίνητο γλιστρήσει στον παγωμένο δρόμο ενώ θα μπορούσες να το είχες αποτρέψει απλά με ένα ζευγάρι αλυσίδες.

Και αφού το οικονομικό είναι το νούμερο ένα θέμα που απασχολεί τον νεοέλληνα, θα μπορούσε ο οποιοσδήποτε από εμάς να χάσει εβδομάδες πληρωμής αν του συνέβαινε το οποιοδήποτε ατύχημα στον δρόμο ενώ θα μπορούσε να αποφευχθεί απλά και μόνο με την μέριμνα.

Κι αν πει κανείς ότι το κράτος βοήθησε και θα βοηθήσει στο μέλλον για τυχόν προβλήματα που υπήρξαν ή θα υπάρξουν λόγω κακοκαιρίας, γελάνε και οι παγωμένες αλατιέρες των Δήμων ολόκληρης της Ελλάδας.

Ενώ υπήρχαν οι πληροφορίες για τις κακοκαιρίες με τα παράξενα ονόματα, για ακόμη μια φορά είπε ο κρατικός μηχανισμός:

«Τι ξέρουνε μωρέ τώρα οι μετεωρολόγοι. Πόσο δηλαδή πιο επικίνδυνο από πρόπερσι να είναι το χιόνι που θα πέσει φέτος;

Άσε, οι δρόμοι θα καθαρίσουν μόνοι τους, λίγο τα ψιλά να πάρουμε με κανένα μηχάνημα να μην μας κατηγορούν και για αμέλεια.

Μην ακούσω κανένα αστείο για καθαρισμό πεζοδρομίων, ούτε καν υπάρχει λόγος.

Αφού αυτοκίνητα δεν περνάν από τα πεζοδρόμια, γιατί να τα καθαρίσουμε από τα χιόνια;»

Κι όχι, ας  μου πει κάποιος ότι δεν συνέβη έτσι. Ειδικά στην επαρχία όπου τους ανθρώπους εκεί τους έχουμε παρατήσει στην τύχη τους.

Είμαστε κι εμείς σαν λαός απίστευτοι εν τω μεταξύ.

Όχι μόνο γκρινιάζουμε για τον ανύπαρκτο για ακόμη μια φορά κρατικό μηχανισμό (όπως εγώ, τώρα καλή ώρα) αλλά μόλις δούμε μια αχτίδα διαφορετικότητας στην καθημερινότητα μας, φέρνουμε τον πανικό τον ίδιο.

Τον εμπνευστή της έννοιας και της λέξης πανικός, τον Πάνα τον τραγόμορφο, όπως έλεγαν και οι αρχαίοι πρόγονοι μας που γελάν με τα χάλια μας.

Πραγματικά, αν δεν υποχωρούσε ο χιονιάς, ήμασταν ικανοί να σηκώσουμε τα ράφια των σούπερ μάρκετ και να περιμένουμε να έρθει το τέλος του κόσμου.

Το οποίο τέλος του κόσμου, εννοείται ότι από την Ελλάδα θα ξεκινήσει. Όλα από εδώ ξεκίνησαν κι όλα εδώ θα τελειώσουν.

«Ωραία όλα αυτά, αλλά που θες να καταλήξεις;»

Στο πουθενά, δηλαδή παντού.

Δεν φταίνε οι άλλοι για το ανάθεμα που κουβαλάμε πάνω μας, δεν φταίει για όλα η οικονομία. Δεν φταίνε οι γείτονες, ο ένας περισσότερο κι ο άλλος λιγότερο.

Αν κάποιος πρέπει να πούμε ή να γράψουμε ότι ευθύνεται για την αποδιοργάνωση του κράτους και τον απόλυτο πανικό που πιάνει τον λαό με την ζωή του την ίδια, τότε πάμε όλοι μαζί μπροστά από έναν καθρέφτη.

Ας κλείσουμε τα μάτια μας, ας πάρουμε μια βαθιά ανάσα, ας εκπλαγούμε από αυτό που αντικατοπτρίζει το είδωλο κι ας σπάσουμε τον καθρέφτη.

Μήπως την επόμενη φορά αντιδράσουμε πολιτισμένα και σωστά και δεν σημειωθεί κανένα ατύχημα σε δρόμο, πεζοδρόμιο, χωριό ή πόλη.

Υ/Γ: Θέλουμε και αλληλεγγύη στις συγκεντρώσεις ενώ περιμένουμε μια σπίθα για να ανάψει η λαμπάδα της επανάστασης.

Που μια στο τόσο που ψιχαλίζει, ξεχνάμε να περπατάμε και σκουντουφλάμε ο ένας επάνω στον άλλο, τρομάρα μας.

Μοιραστείτε το: