Ο κοινός παρανομαστής σε όλα τα ονόματα, όλων των οδών, όλης της χώρας είναι ένας : ανήκουν σε νεκρούς.

Οι ονομαζόμενοι έχουν προσφέρει στο σύνολο, έχουν προσφέρει στο έθνος με αγώνα ή έχουν προσφέρει στο κράτος με λεφτά.

Αν και σε όλη την επικράτεια κατά καιρούς έχουν αφιερωθεί δρόμοι και συνοικίες ολόκληρες σε ανθρώπους που δεν άξιζαν ούτε καν να αναφερθούν στην μεταγενέστερη ιστορία της Ελλάδας, όχι να δοθεί το όνομα τους σε μια οδό, ώστε να ζήσει και να συνεχίσει να φαίνεται και να ακούγεται για πάντα.

Σκέφτομαι τα τόσα ονόματα, τις τόσες οδούς που όλα αυτά τα χρόνια έχω δει κι έχω κρατήσει αλλά και τα πολύ λιγότερα ονόματα οδών που έχω συγκρατήσει  και τις ακόμη λιγότερες οδούς που έχω παρατηρήσει λόγω του ονόματος.

Αναφέρομαι για τις οδούς που έχουν χαραχθεί στο μυαλό βάση του ονόματος που έχουν γραμμένο στην γωνία του πρώτου σπιτιού της γειτονιάς τους.

Όχι βάση της δουλειάς μας και της ρουτίνας  μας, η οδός της δουλειάς μας ας πούμε έχει συνδεθεί με την επιβίωση, με ένα οκτάωρο, με ευγνωμοσύνη, με κάτι το κακό.

Γιατί, πρέπει την δουλειά να την βλέπεις ως κάτι κακό, εκεί καταλήγουμε μετά από κάτι κρασοσυζητήσεις συνήθως την Παρασκευή το βράδυ, κάθε Παρασκευή βράδυ.

Από την άλλη, ένας από τους καλύτερους δασκάλους μου έλεγε πως «εάν η δουλειά ήταν καλό πράμα, θα την εκάναμε και τζάμπα».

Ίσως και να είχε ένα δίκιο.

Οδοί κι ονόματα, αμέτρητα, κι όλα έχουν μια ιστορία από πίσω τους. Όλα τα ονόματα ανεξαιρέτως, άσχετα με το έργο που προσέφεραν οι άνθρωποι που τα φορούσαν και τα κακώς ή καλώς καμωμένα καμώματα τους, έχουν μια ιστορία.

Κι όλα τα ονόματα κρύβουν από πίσω τον θάνατο, όλοι όσοι τα φορούσαν έχουν πλέον φύγει.

Περπατώντας ένα βράδυ στην Αριστοτέλους και χαζεύοντας δεξιά κι αριστερά, είδα σε μια γωνιά της την μπλε ταμπέλα και ένα όνομα που δεν υπήρχε εκεί,  εμφανίστηκε στα μάτια μου μέσω του μυαλού : Οδός Ελλήνων.

Βραδιάτικα οι παραισθήσεις μας έλειπαν σκέφτηκα, κι έκατσα σε ένα παγκάκι εκεί κοντά, ακριβώς απέναντι από την μπλε την ταμπέλα η οποία ακόμη έγραφε : Οδός Ελλήνων.

Άραγε, στο άμεσο μέλλον να καταλήξουμε κι εμείς έτσι ; Στις γενιές και τις φυλές του μέλλοντος να είμαστε απλά μια αναφορά σε έναν δρόμο, μια αναφορά ονομαστική, απλά ότι κάποτε υπήρξαμε ;

Μια ταμπέλα, ένα όνομα, μια οδός ;

Οδός Ελλήνων, έχει κάτι η εικόνα που με ανατριχιάζει και με σκιάζει όσο λίγα πράγματα έχω δει, από τα όσα λίγα έχω δει.

Έχει ένα τετελεσμένο και κάτι το μακάβριο, κάτι το οποίο δεν μπορεί να διασωθεί, ένα μέλλον που δεν ήταν ποτέ μέλλον, ήταν απλά ένα παρόν που έσπαγε πλάκα και πλέον θα μείνει για πάντα κρεμασμένο σε έναν δρόμο να το θυμίζει αυτό σε κάθε περαστικό.

Οδός Ελλήνων, αργότερα θα γίνει και στέκι ναρκομανών, θα γίνει σημείο πώλησης της ντρόγκας και θα ακούγεται από τους δηθενάδες να λένε:

«Ρε πάμε στην Ελλήνων, θα βρούμε σίγουρα, θα βοηθήσει ο Ίππο» αναφερόμενοι στον Ιπποκράτη, αστειευόμενοι με την ιατρική επιστήμη, παραλληλίζοντας βελόνα με βελόνα.

Ή θα γίνει και πιάτσα, «ένα δεκάρικο στην Ελλήνων μαλάκα, τα κάνουν όλα εκεί με ένα δεκάρικο», επίσης θα λέγεται.

Οδός Ελλήνων, ίσως κάποτε να γίνει χώρος συνάθροισης παππούδων που θα τα έχουν χαμένα, θα μιλάν για κάποιες πατρίδες και ιδανικά, και τα δυο από καιρούς πολλούς χαμένα.

Θα μιλάν για μια αντίσταση και κάτι πολέμους, για κάτι ποιητάδες και κάτι αθλητές, θα τους ακούν οι περαστικοί και θα γελάν, ύστερα θα κοιτάζουν την μπλε ταμπέλα με το όνομα της οδού : Οδός Ελλήνων, και θα γελάν ακόμη περισσότερο.

Οδός Ελλήνων, μια οδός που θα αναγράφεται σε έναν δρόμο που σίγουρα θα οδηγεί σε ΧΥΤΑ,  σε έναν δρόμο που θα οδηγεί σε νεκροταφείο, σε έναν δρόμο που θα οδηγεί σε αδιέξοδο.

Οδός Ελλήνων, μια οδός που θα θυμούνται λίγοι και από τους νεοφερμένους στο χωριό, στην πόλη, στην χώρα, δε θα νοιαστεί κανείς να μάθει τι ήταν αυτοί που αναγράφονται στην μπλε ταμπέλα.

Σηκώθηκα, αλλά η ταμπέλα ακόμη έμοιαζε να γράφει Οδός Ελλήνων, το σφίξιμο στο στομάχι έγινε ακόμη πιο δυνατό, ένιωσα ένα τσούξιμο στα μάτια, έσφιξα χείλια και κινήθηκα προς την αντίθετη κατεύθυνση από την μπλε ταμπέλα.

«Ε ρε, τι μας ξημερώνει» μουρμούρισα φεύγοντας.

Όποτε κι αν περνάω από τον δρόμο τον συγκεκριμένο δεν την κοιτάζω ποτέ, για εμένα από τώρα όντως το γράφει και όντως έχει κλείσει το μέλλον, κι αυτό το μέλλον είναι βαρύ κι έχει  και δικό του όνομα,

Οδός Ελλήνων

 

 

Μοιραστείτε το: