Έχω δει άπειρα όνειρα στη ζωή μου. Το ένα καλύτερο από το άλλο, το προηγούμενο πιο άσχημο από το επόμενο.

Θα ρωτήσεις τώρα, ποιος δεν έχει δει όνειρα; Όλοι μας. Ναι, δε θα πατεντάρω τον κόσμο των ονείρων. Από πάντα βρισκόταν στο υποσυνείδητο.

Εισαγωγή στο κείμενο είναι. Βγήκε χωρίς να το θέλω ο αρχισυντάκτης από μέσα μου, νόμιζα τον είχα θάψει.  

Έπεσα νωρίς στον καναπέ, γύρω στις οχτώ το απόγευμα. Ναι, ακόμη κοιμάμαι με ωράρια, κατάλοιπα από τη σιχαμένη περίοδο του στρατού.

Πέντε διακεκομμένες ώρες την ημέρα, οποιεσδήποτε ώρες. Στα μεγάλα κέφια θα κλείσω και εφτά.

Σήμερα λοιπόν, ξύπνησα μετά από έναν εφιάλτη στις έντεκα το βράδυ.

Αν και ο χειμώνας μπήκε σαν άλλος Σταυροφόρος στην Ιερουσαλήμ, ο ιδρώτας έτρεχε ποτάμι από το κεφάλι στο πρόσωπο μου ενώ είχε ποτίσει και τα ρούχα μου.

~~~~

~~~~

Σηκώθηκα και μηχανικά έφερα το αριστερό μου χέρι στα μάτια μου για το καθιερωμένο τρίψιμο. Ένιωσα δάκρυα. Είχα κλάψει.

Συλλογίστηκα το όνειρο και είπα μέσα στο κεφάλι μου ότι ναι, λογικό να κλάψεις. 

Μέσα στο σκοτάδι, σηκώθηκα και βάδισα προς την κουζίνα. Έβαλα νερό στο μπρίκι κι άναψα το γκαζάκι. Η ιδέα του ύπνου είχε ήδη γίνει ανάμνηση.

Άναψα ένα μικρό φως στο τραπέζι, άναψα κι ένα τσιγάρο. Συνήθως ξεχνάω τα όνειρα μου με το που ανοίξω τα μάτια μου. Αυτό το γαμημένο δεν έλεγε να λησμονηθεί.

Ετοίμασα τον καφέ, έσβησα το τσιγάρο και κάθισα στην αριστερή καρέκλα του τραπεζιού της κουζίνας.

Κι όπως φαίνεται κιόλας, άνοιξα τον υπολογιστή.  

“Γεια και χαρά παλιόφιλε. Έχουμε να τα πούμε καιρό. Μάλλον, έχεις να τα γράψεις καιρό” τον άκουσα να μου ψιθυρίζει.  
 

“Ναι. Το ξέρω” του απάντησα. Καινούργια καρτέλα, νέο κείμενο, κενή σελίδα.

Πώς ξεκινάμε να γράφουμε; Τί να τονίσω και τί να πω; Γιατί διάλεξα σήμερα να γράψω; 

~~~~

~~~~

Σκεφτόμουν τα παραπάνω και την ίδια στιγμή ένιωσα ένα σκούντημα στην αριστερή μου πλευρά.

Γύρισα και είδα το σκυλί μου να έχει φορέσει το παραπονεμένο βλέμμα του ενώ πάσχιζε να μου τραβήξει την προσοχή για το πρώτο χάιδεμα.

Χαμογέλασα και άρχισα να της χαϊδεύω το κεφάλι. Εκείνη με κοιτούσε με το βλέμμα που όλοι όσοι έχουν σκύλο γνωρίζουν και το βλέπουν κάθε μέρα.

Αγάπη, αφοσίωση, λατρεία, ευγνωμοσύνη; Δεν ξέρω τί συναισθήματα κρύβουν αυτά τα μάτια της.

Καθώς την κοιτούσα ένιωσα και πάλι δάκρυα στα μάτια μου. Γύρισα το βλέμμα στον υπολογιστή και αποφάσισα να γράψω για το όνειρο μου.

Δε θέλει και φαντασία να το καταλάβει κάποιος. Είδα  στον ύπνο μου ότι το σκυλί μου πέθανε. 

~~~~ 

~~~~

Δε θυμάμαι, ακόμη και τώρα που διορθώνω το κείμενο, λεπτομέρειες.

Το μόνο που θυμάμαι είναι το αίσθημα της απώλειας και η πραγματικότητα που είχα φτιάξει για κάποια δευτερόλεπτα: ότι δε θα δω ποτέ ξανά αυτά τα μάτια να με κοιτάζουν όποια ώρα και να ξυπνήσω, να γυρίσω σπίτι, να βγω από το μπάνιο.

Και πραγματικά, όσο και να φανεί ή να διαβαστεί ρηχό, δεν περιγράφεται.  

Αυτό που νιώθεις όταν γυρίζεις σπίτι από όπου και να βρίσκεσαι και βλέπεις το σκύλο σου να κάνει σαν παλαβός με το που σε αντικρίζει, δεν περιγράφεται.

Αυτό που νιώθεις όταν βλέπεις να κουνάει την ουρά όταν ξεκινάς να παίζεις μαζί του, δεν περιγράφεται.

Αυτό που νιώθεις ότι θέλει να σου πει όποτε σε κοιτάζει στα μάτια, δεν περιγράφεται.  

~~~~

Ένας καινούργιος κόσμος αποκαλύφθηκε μπροστά μου από τη στιγμή που ήρθε η μικρή στη ζωή μου.

Δεν πίστευα ότι θα τον ακολουθούσα ποτέ. Κάποτε κορόιδευα όσους είχαν επιλέξει να τον ακολουθήσουν.

Κι όμως, να που τώρα μπορώ μόνο μέσα σε αυτόν να βρίσκομαι. Οποιοσδήποτε άλλος θα παρεκκλίνει της πορείας μου.  

Αν και σε όνειρο, αν και πέρασαν ώρες από τότε που ξύπνησα, δε μπορώ να χωνέψω την ιδέα ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο.

Κάποτε ναι, σίγουρα. Όμως όχι ακόμη. Δεν είμαι έτοιμος για κάτι τέτοιο. Επειδή, ξέρεις κάτι; Το πιο σημαντικό που κατάλαβα, είναι ότι δε με έχει ανάγκη αυτή.

Εγώ την έχω ανάγκη. Εγώ τη χρειάζομαι. 

~~~~

~~~~

Πέρασαν οι ώρες, ε;

Ο ήλιος σε λίγο θα βγει. Μου πήρε παραπάνω το κείμενο. Με το ένα χέρι έγραφα, με το άλλο χάιδευα το κεφάλι της. Ακόμη το κάνω.  

Και πώς κλείνεις ένα κείμενο; Ποιος είναι ο επίλογος; Ποιος πρέπει να είναι; 

Να πάνε να γαμηθούν τα πρέπει.  

Προσέχετε τους εαυτούς σας, τους φίλους, την οικογένεια σας και τα ζώα. Ελπίζω να τα ξαναπούμε. 

“Κι εγώ το ελπίζω Όθορα” μου ψιθυρίζει και πάλι ο υπολογιστής. 

Θα δούμε. Κι εγώ το ελπίζω. 

~~~~

~~~~

Μοιραστείτε το: