Κάθε φορά που κοιτάς την οθόνη του υπολογιστή σου βλέπεις μια πληθώρα πληροφοριών να κατεβαίνει όσο κουνάς τον κέρσορα και όλες οι πληροφορίες έχουν κάτι κοινό, έχουν κάτι που τις ενώνει

“Τι, τι είναι αυτό το κοινό που τις ενώνει; ” ακούω να ρωτάει κάποιος.

Είναι άχρηστες.

Αυτό.

Όλες μα όλες οι πληροφορίες που λαμβάνει ο εγκέφαλος σου και προσπαθεί μέσω του μυαλού σου να κατανοήσει δεν θα σου χρησιμεύσουν σε τίποτα και δεν θα χρειαστούν πουθενά.

Ποτέ.

 

Δυστυχώς ή ευτυχώς, όπως λένε όλοι οι δήθεν σοβαροί όταν θέλουν να δώσουν έμφαση στο δυστυχώς ή το ευτυχώς, τα social media  (τρομάρα μας) είναι κομμάτι μας.

Σε άλλον πολύ και σε άλλον περισσότερο, σε κανέναν καθόλου. Και μη βιαστείς να πεις πως δεν τα χρησιμοποιείς γιατί θα πεις ψέματα και θα μεγαλώσει η μύτη σου.

Εν τω μεταξύ ποτέ δεν κατάλαβα την τιμωρία αυτής της έρμης της κούκλας, όποτε έλεγε ψέματα πεταγόταν μια προβοσκίδα στην θέση της μύτης. Αν θυμάμαι καλά η νονά του η νεράιδα του είχε δώσει την κατάρα αυτή.

 

Συναγωνίζεται σε καλοσύνη την δικιά μου.

Πού ήμασταν;

Στα ρηχά νερά της ελληνικής πραγματικότητας ήμασταν, που ακόμη και σ’ αυτά χρειαζόμαστε μπρατσάκια για να μην βουλιάξουμε.

Καλά, δεν είναι αποκλειστικά η ελληνική πραγματικότητα έτσι, είναι γενικό το χάος. Το σχοινί τριχιά και ο χοντρός γραμμωμένος, δυο όψεις σε ένα πράγμα – λάθος και οι δύο.

Βαρέθηκα να βλέπω παιδιά και κορίτσια, όπως λένε και στα χωριά μας, να βρίσκονται  όλη τη μέρα στο τάδε μέσο και να αυτό-ικανοποιούν την ματαιοδοξία τους.

Βαρέθηκα να βλέπω φράσεις μεγάλων ανδρών να παρελαύνουν σε ποσταρίσματα μετενηλίκων και αιωνίων εφήβων με αντιδράσεις “καρδούλας” και “φατσούλας” όπως:

«Θα έρθεις για καφέ ρε μαλάκα, ξεκινάω σε πέντε».

Κάτω από μια ρήση του Ουγκώ, να βλέπεις τέτοιες εκφράσεις. Πόση μαγεία να χωρέσει το μάτι μου το καημένο.

 

Βαρέθηκα να βλέπω τα μπαρμπάδια που δεν έχουν παρατήσει το άθλημα, να ορμάνε σε σελίδες άσχετες με το αντικείμενο έρευνας τους, σχολιάζοντας φωτογραφίες γυναικών με σάλια και αηδίες προκαλώντας το άφθονο γέλιο του διαδικτυακού όχλου που καραδοκεί να κοροϊδέψει.

Βαρέθηκα και τον κάθε επίδοξο Μεσσία, ο οποίος θαρρεί πως ανακάλυψε την ρίζα του προβλήματος της νέας τάξης πραγμάτων και αυτή η ρίζα είναι η ψεύτικη κοινωνικοποίηση των μαζών μέσω του δικτύου.

Δηλώνω βέβαια λάτρης του «1984» και πιστεύω πως ο Όργουελ έβλεπε μακριά και προσπάθησε να μας βάλει τις φωνές όταν έπρεπε.

«Παίζουν με το μυαλό μας (αυτοί οι άτιμοι οι νεοταξίτες, γιατί ο Μητσάρας από τον Εύοσμο είναι τόσο σημαντικό ον που αξίζει να ασχοληθεί μαζί του ο οποιοσδήποτε για πάνω από ένα λεπτό) και μας φορτώνουν με άχρηστες πληροφορίες ώστε να γίνουμε χάπατα και να μη μας νοιάζει τίποτε πέρα από την οθόνη μας».

Ναι, αυτούς τους νεοταξίτες περιμέναμε για να γίνουμε μαλάκες.

 

Διδαχή του γέρου : Μάθε παιδί μου να χρησιμοποιείς ότι σκατά σου δίνει ο οποιοσδήποτε προς όφελος σου και μην γαβγίζεις.

Θυμήσου πως κάποτε οι Κινέζοι χρησιμοποιούσαν την πυρίτιδα μόνο για πυροτεχνήματα μέχρι ο πρώτος στρατηγός να την τροποποιήσει και να την χώσει σε μια μπάλα εντός ενός μηχανήματος που θα λεγόταν αργότερα κανόνι.

Καλά, δεν είναι και το καλύτερο παράδειγμα.

Όταν έρθει η ώρα να ξεσηκωθεί ο Μητσάρας από πιο πάνω, δεν θα τον εμποδίσει η οθόνη μπροστά στα μούτρα του.

Θα έχει ωριμάσει αρκετά για να την έχει σπάσει.

 

Μοιραστείτε το: